Suillus collinitus

Το κοινό, εδώδιμο εφόσον του αφαιρέσουμε την δύσπεπτη επιδερμίδα του, Suillus collinitus, καρποφορεί καλοκαίρι, φθινόπωρο και τους πρώτους μήνες του χειμώνα, σε μεγάλες ομάδες σε πευκοδάση και πάρκα, σε ξηρά αμμώδη εδάφη.

Συστηματική ταξινόμηση:
Phylum (Συνομοταξία) : Basidiomycota
Class (Ομοταξία) : Agaricomycetes
Order (Τάξη) : Boletales
Family (Οικογένεια): Suillaceae
Genus (Γένος) : Suillus
Species (Είδος) : S. collinitus

Επιστημονική ονομασία: Suillus collinitus (Fr.) Kuntze (1898)

Συνώνυμα: Boletus collinitus Fr. (1838), Suillus fluryi Huijsman (1969)

Περιγραφή:

Το καπέλο του Suillus collinitus έχει διάμετρο 4-12 εκατοστά, με σχήμα που είναι αρχικά ημισφαιρικό, κυρτό, σχεδόν επίπεδο στην ωριμότητα, συχνά με κυματιστή περίμετρο, κολλώδες σε υγρό καιρό. Έχει χρώμα καφέ, σκούρο-καφέ, καφέ-κοκκινωπό με ενσωματωμένες σκουρόχρωμες ακτινωτές ραβδώσεις.

Οι πόροι και οι σωλήνες έχουν χρώμα αρχικά κίτρινο και στη συνέχεια λαδί-κίτρινο. Τα φρέσκα δείγματα μερικές φορές φέρουν σταγονίδια ενός διαυγούς υγρού που συγκεντρώνονται στην επιφάνεια των πόρων.

Το πόδι είναι κυλινδρικό, μικρό σε ύψος 3-7 και πάχος 1-2 εκατοστά, κίτρινο στη κορυφή, πιο ανοικτό κίτρινο στη μέση και ρόδινο μυκήλιο στη βάση του, καλυμμένος με κόκκινο-καφέ στίγματα.

Η σάρκα είναι λευκό-κιτρινωπή, ρόδινη στη βάση, δεν μεταχρωματίζεται μετά από κοπή, χωρίς κάποια ιδιαίτερη οσμή και με ήπια γεύση.

Το αποτύπωμα των σπόρων έχει ωχρό-καφέ χρώμα.

Ομοιότητες:

Το κοινό, εδώδιμο χαμηλής γαστρονομικής αξίας, Suillus granulatus, έχει υπόλευκο μυκήλιο στη βάση του ποδιού και δεν έχει ενσωματωμένες ακτινωτές ραβδώσεις στο καπέλο του.

Το κοινό, εδώδιμο χαμηλής γαστρονομικής αξίας, Suillus mediterraneensis έχει πιο κιτρινωπή σάρκα.

Το συχνό, εδώδιμο χαμηλής γαστρονομικής αξίας, Suillus luteus, διακρίνεται κυρίως από την παρουσία ενός δακτυλίου και της υπόλευκης σάρκας.

Σχόλια:

Το Suillus collinitus είναι εδώδιμο μανιτάρι χαμηλής γαστρονομικής αξίας, είναι σκόπιμο, όπως και για όλα τα είδη των Suillus, να συλλέγονται τα πολύ μικρά δείγματα και να μαγειρεύονται εφόσον τους αφαιρέσουμε την δύσπεπτη επιδερμίδα του καπέλου, που μπορεί να έχει καθαρτική δράση. Διάφοροι συγγραφείς θεωρούν το εδώδιμο Suillus collinitus ότι έχει μια ξινή οσμή και περίεργη γεύση.

Το μανιτάρι περιέχει διάφορες τοκοφερόλες, μια κατηγορία χημικών ενώσεων γνωστές ως βιταμίνη Ε, οι οποίες χαρίζουν αντιοξειδωτική δράση, περιέχει επίσης διάφορα οργανικά οξέα, τα κυριότερα είναι τα ζεύγη μηλικό και το κινικό οξύ, και το κιτρικό και κετογλουταρικό οξύ, τα οποία αποτελούν 42% και 30% του συνόλου των οργανικών οξέων. Η σύνθεση και η συγκέντρωση αυτών των οργανικών οξέων στα μανιτάρια είναι ο καθοριστικός παράγοντες που επηρεάζει τη γεύση τους.

Παρά το γεγονός ότι θεωρούνται φαγώσιμα δεν είναι και από τα καλύτερα των βωλιτών. Σκουληκιάζουν πολύ εύκολα και γι αυτό συλλέγουμε μόνο τα νεαρά καρποσώματα.

Μονό στο γένος Suillus (Σουίλος, Χοίριος) το καπέλο ξεφλουδίζει πολύ εύκολα, η επιδερμίδα είναι πολύ γλοιώδες λεία και γυαλιστερή, δύσπεπτη με αποτέλεσμα να προκαλεί γαστρεντερικά προβλήματα σε κάποιους ανθρώπους, γι αυτό πάντα την αφαιρούμε.

Συντήρηση, Μαγείρεμα:

Τα αποξηραίνουμε και τα κάνουμε σκόνη, την οποία τη χρησιμοποιούμε σαν μπαχάρι κυρίως σε ριζότο, σούπες, κρέατα, ομελέτες, κάποιοι την χρησιμοποιούν και σε λαδερά φαγητά.

Πηγή: