Lactifluus piperatus Λακτάριους ο πιπεράτος

Lactifluus piperatus

Το κοινό, Lactifluus piperatus Λακτάριους ο πιπεράτος, εδώδιμο είδος μανιταριού, μέτριας νοστιμιάς, καρποφορεί καλοκαίρι και φθινόπωρο, σε ομάδες, σε δάση πλατύφυλλων, κυρίως οξιάς, φουντνουκιάς και δρυός.

Συστηματική ταξινόμηση:
Phylum (Συνομοταξία) : Basidiomycota
Class (Ομοταξία) : Agaricomycetes
Order (Τάξη) : Russulales
Family (Οικογένεια): Russulaceae
Genus (Γένος) : Lactifluus
Species (Είδος) : L. piperatus

Επιστημονική ονομασία: Lactifluus piperatus (L.) Roussel (1806)

Συνώνυμα: Agaricus piperatus L. (1753), Agaricus acris Bull. (1785), Agaricus lactifluus var. piperatus (L.) Pers., Lactaria piperata (L.) Pers., Lactarius piperatus (L.) Pers. (1797), Lactifluus piperatus (L.) Kuntze (1891)

Ελληνική ονομασία: Λακτάριους ο πιπεράτος

Κοινές ονομασίες: Πιπερίτης, Γαλατσίδα

Αγγλικές ονομασίες: blancaccio, peppery milk cap, pepper milkcap, peppery Lactarius, peppery milk mushroom, white peppery milk-cap, στη Γερμανία είναι γνωστό ως Pfeffermilchling.

Περιγραφή:

Το καπέλο του Lactifluus piperatus έχει διάμετρο από 6-16 εκατοστά, με σχήμα αρχικά κυρτό και αργότερα επίπεδο με κατάθλιψη στο κέντρο ή σε σχήμα χωνιού. Έχει κυρτή περίμετρο, το χρώμα του είναι λευκό-κρεμ, μερικές φορές με ωχρό-κιτρινωπές κηλίδες, με λεία επιδερμίδα όχι όμως γυαλιστερή και μπορεί να εμφανίσει ρωγμές όταν το περιβάλλον είναι ξηρό.

Τα ελάσματα του είναι στενά, λεπτά, πολύ πυκνά, διχαλωτά και κατερχόμενα, αρχικά λευκό-κρεμ και πορτοκαλο-κίτρινα στην ωριμότητα.

Το πόδι του έχει ύψους 3-8 και διάμετρο 1,5-3 εκατοστά, λεπταίνει ελαφρώς στη βάση του, είναι κούφιο στην ωριμότητα, λευκό αρχικά με κρεμ κηλίδες αργότερα.

Η σάρκα του είναι λευκή, παχιά και εύθραυστη, χωρίς χαρακτηριστική οσμή και με πολύ καυτερή γεύση. Αν κοπεί παράγει γαλακτώδες λευκό πολύ καυτερό υγρό που δεν μεταχρωματίζεται.

Το αποτύπωμα των σπόρων έχει λευκό χρώμα.

Ομοιότητες:

Το μάλλον συχνό, μη εδώδιμο, Lactarius vellereus, καρποφορεί σε ίδιους βιότοπους και έχει χνούδι στο καπέλο και στο πόδι, ελάσματα που καφέ-κοκκινίζουν και λευκό ήπιο γευστικά γαλακτώδες υγρό.

Το όχι συχνό, μη εδώδιμο, Lactarius pubescens, καρποφορεί σε δάση σημύδας, έχει καπέλο με τριχωτό περιθώριο και λιγότερο καυστικό γαλακτώδες υγρό.

Το μη εδώδιμο, Lactarius controversus, καρποφορεί σχεδόν πάντα σε λεύκες (Populus) και έχει ελάσματα σε ρόδινη απόχρωση.

Το μη εδώδιμο, Lactifluus bertillonii είναι στενά συγγενικό και πολύ παρόμοιο, καρποφορεί άνοιξη, καλοκαίρι και φθινόπωρο σε δάση πλατυφύλλων ή κωνοφόρων, έχει καπέλο λευκοκρέμ με καφετί-ρόδινες κηλίδες στην ωριμότητα, ελάσματα που στην επαφή με το χέρι καφετίζουν, λευκή σάρκα που κιτρινίζει και πιο καυτερό γάλα, σε επαφή του λατέξ με ΚΟΗ αυτό μεταχρωματίζεται σε πορτοκαλοκίτρινωπό.

Τα παρόμοια μορφολογικά Russula chloroides και Russula delica δεν παράγουν γαλακτώδη

Μαγείρεμα:

Παρά το γεγονός ότι είναι βρώσιμο, δεν συνιστάται από ορισμένους λόγω της κακής γεύσης του, αν και μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως καρύκευμα όταν στεγνώσει.

Γενικά θεωρείται μέτριας νοστιμιάς μανιτάρι. Όταν τρώγονται φρέσκα και ωμά, προκαλεί έναν ερεθισμό στα χείλη και στη γλώσσα, που υποχωρεί μετά από μια ώρα.

Είναι ιδιαίτερα δημοφιλές στη Ρωσία, στην Φιλανδία και στην Ινδία. Τρώγεται τηγανιτό με βούτυρο , μπέικον και κρεμμύδια.

Αν βραστή το μανιτάρι ελαττώνεται η καυστικότητα του.

Χρησιμοποιούνται και αποξηραμένα σαν καρύκευμα ή υποκατάστατο του πιπεριού.

Συντήρηση:

Είναι από τα άγρια μανιτάρια αντέχουν στο ψυγείο για αρκετές μέρες. Αν δεν έχουν σκουλήκια και 2 εβδομάδες. Συντηρούνται στο ξύδι, στο λάδι και στην άλμη.

Επεξεργαζόμαστε μόνο τα υγιές μανιτάρια που δεν έχουν προσβληθεί από σκουλήκια.

Δεν καταψύχονται.