Dracunculus vulgaris Δρακοντιά

Dracunculus vulgaris Δρακούνγκουλος ο κοινός Δρακοντιά

Το Dracunculus vulgaris Δρακούνγκουλος ο κοινός Δρακοντιά θεωρείται ένα δηλητηριώδες φυτό λόγω του υδροκυανικού οξέος που περιέχει σε συνδυασμό με την αροίνη, τα φύλλα, οι ρώγες του καρπού και οι χλωροί κόνδυλοι του φυτού έχουν τοξική επίδραση σε ανθρώπους και ζώα.

Είναι ενδημικό των Βαλκανίων και εξαπλώνεται μέχρι την Ελλάδα, την Κρήτη και τα νοτιοδυτικά της Τουρκίας. Το συναντάμαι σε μεγάλες ομάδες, συχνά σε δάση σε σκιερές θέσεις, σε ακαλλιέργητα και στα όρια καλλιεργημένων αγρών, σε άκρες δρόμων, σε σκουπιδότοπους και σε πετρώδεις θαμνότοπους. σε θέσεις με πολύ ηλιοφάνεια, με υψόμετρο μέχρι τα 450 μέτρα.

Συνώνυμα: Arum dracunculus L., Aron dracunculum (L.) St.-Lag., Dracunculus dracunculus (L.) Voss, des. inval., Dracunculus spadiceus Raf., nom. illeg., Arum guttatum Salisb., Dracunculus creticus Schott, Dracunculus major Garsault, des. inval., Dracunculus polyphyllus Blume, nom. illeg., Dracunculus vulgaris subsp. creticus (Schott) K. Richt., Dracunculus vulgaris var. creticus (Schott) Nyman, Dracunculus vulgaris var. elongatus Engl., Dracunculus vulgaris var. laevigatus Engl.

Ελληνική ονομασία: Δρακούνκουλος ο κοινός

Κοινές ονομασίες: Στραχουρι, Δρακόντιον, Δρακόντιον μέγα, Αράπης, common dracunculus, dragon lily, dragon arum, the black arum, the voodoo lily, the snake lily, the stink lily, the black dragon, the black lily, dragonwort, ragons, drakondia

Περιγραφή, Βιότοπος

Η Δρακοντιά είναι ένα πολυετές φυτό, της οικογένειας των Araceae, με ύψος που συχνά ξεπερνάει το 1 μέτρο, βλαστός πολύ χαρακτηριστικός με σχέδια που θυμίζουν ζέβρα, το φυτό έχει χαρακτηριστική δυσάρεστη οσμή κατά την ανθοφορία του, που θυμίζει σάπιο κρέας. Αυτή η έντονη δυσοσμία προσελκύει τις μύγες και τα σκαθάρια τα οποία παγιδεύονται για μία μέρα στο εσωτερικό του άνθους, η λεία επιφάνεια του, αποτρέπει την αναρρίχηση προς τα πάνω και έτσι βοηθούν στη επικονίαση του.

Τα φύλλα του είναι μεγάλα και πλατιά, μήκους 15-20 και πάτους 25-35 εκ., παλαμοειδή, πολυσχιδή κυματοειδή, συχνά με λευκές ραβδώσεις. Ο μίσχος είναι στικτός με κηλίδες σκούρες μοβ.

Η σπάθη του είναι λεία, στο περιθώριο κυματώδης, καστανό-πορφυρή εσωτερικά, κίτρινο-πράσινη εξωτερικά, με μήκος 20-55 εκ., το άνω μέρος της είναι λογχοειδές, όρθιο με περίμετρο κυματοειδείς.

Το φυτό ανθίζει συνήθως Απρίλιο-Ιούνιο, οι καρποί του είναι 60-80 πορτοκαλό-κόκκινα κατά την ωρίμανση μούρα, μήκους 1-3 εκ.

Για τους αρχαίους το φυτό αυτό ήταν συνδεδεμένο με τα φίδια που αντιπροσώπευαν τη μυστικότητα του κάτω κόσμου.

Τοξικότητα:

Το Dracunculus vulgaris θεωρείται ένα δηλητηριώδες φυτό λόγω του υδροκυανικού οξέος που περιέχει σε συνδυασμό με την αροίνη, τα φύλλα, οι ρώγες του καρπού και οι χλωροί κόνδυλοι του φυτού έχουν τοξική επίδραση σε ανθρώπους και ζώα.

Το Dracunculus vulgaris είναι τοξικό και δηλητηριώδες φυτό, περιέχει όπως όλα τα φυτά της οικογένειας Araceae ισχυρές τοξικές ουσίες, ιδιαίτερα στα φρέσκα φυτά. Ο συνδυασμός αυτών των ουσιών μπορεί να προκαλέσει εξωτερική δερματίτιδα εξ επαφής ή διάφορους ερεθισμούς.

Κατάποση των καρπών, μπορεί να προκαλέσει ναυτία, εμετό, διάρροια με αιμορραγία, μυϊκές κράμπες, και σε σοβαρές περιπτώσεις μπορεί να οδηγήσει σε παράλυση.

Σε κατάσταση επιβίωσεις οι κόνδυλοι μπορούν να καταναλωθούν αφού πρώτα αποξηρανθούν και αλεσθούν για να γίνουν ένα βρώσιμο αλεύρι.

Θεραπευτικές ιδιότητες

Στην αρχαιότητα έχει χρησιμoποιηθεί ως αντίδοτο για το δάγκωμα φιδιού, όποιος έτριβε τη ρίζα στα χέρια του υποτίθεται ότι προστατεύεται από δάγκωμα του.

Η ρίζα του αποξηραμένη θεωρείται ότι έχει αντιρρευματικές, αντιασθαματικές, αντικοκιτικές, αντιβρογχικές, αντιαιμορραγικές, αντιγαστρικές και αντικαταρροϊκές ιδιότητες.

Οι καρποί με τους σπόρους χρησιμοποιούνται από του στόματος για τη θεραπεία των αιμορροΐδων, αν και οι τοξικές ιδιότητες του είναι γνωστές.

Η παρουσίαση των βοτάνων σε καμιά περίπτωση δεν αποτελεί συνταγή και έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα.

Καλλιέργεια, Πολλαπλασιασμός:

Σαν καλλωπιστικό φυτό καλλιεργείται και εγκλιματίζεται εύκολα, προτιμά τα χουμώδη, καλά στραγγιζόμενα εδάφη
Μπορεί να ανεχθεί τη σκιά, αλλά προτιμά τη πλήρη έκθεση στον ήλιο, μπορεί επίσης να αντέχει στην ξηρασία.

Πηγή: wikipedia.org/wiki